وقتی عزیزی خودکشی می کند

از سخت ترین اتفاقات زندگی از دست دادن شخصی است که او را دوست می داشتید. اما سخت تر، وقتی است که آن شخص به اختیار خودش با زندگی خداحافظی کرده. اگر شما یکی از بازماندگان شخصی هستید که خودکشی کرده است بدون شک روزهای سختی را سپری کرده اید. همچنین سوالات زیادی ذهن شما را درگیر کرده است.

اولین و بزرگترین سوالی که ذهن را به خود مشغول می کند این سوال کوتاه است: «چرا؟؟»

خیلی از ما انسانهای منطقی هستیم و «باید» برای هر رویداد یک دلیل منطقی و قانع کننده بیابیم. و اگر چنین توضیح و دلیلی پیدا نکنیم بهم می ریزیم و آشفته می شویم. خودکشی یکی از آن چیزهایی است که خیلی از بازماندگان جواب قانع کننده ای برای آن نمی یابند.

جستجو کنید!

در میان وسایل شخصی فردی که خودکشی کرده است ممکن است یادداشت یا نشانه ای پیدا کنید که دلیل خودکشی او را توضیح دهد. و یا ممکن است پیش از مرگ با یکی از دوستان و نزدیکان حرفهایی عجیب و کنایه آمیز زده باشد که سرنخ هایی به شما بدهد.

خطر بزرگ!

وقتی که جواب چرای شما مشخص نشود همیشه به یک وسواس فکری ختم می شود: من مقصر بودم! کوتاهی از من بود! این بزرگترین خطری است که بازماندگان را تهدید می کند. ولی بدانید حتی اگر شما بتوانید از طریق گفتار و کردار خود شخصی را تحت تاثیر قرار دهید هیچگاه نمی توانید آزادی عمل یک شخص را صلب کنید. بزرگترین روانشناسان هم خیلی وقتها از قانع کردن یک شخص افسرده عاجز می مانند.

برای یک سوگ عظیم آماده باشید!

یک چیز را بعد از مرگ ناگهانی نزدیکانتان به ذهن بسپارید و آماده کنارآمدن با آن باشید: شما یک دوره غم و رنج و درد و ناراحتی و سوگواری در پیش رو دارید. هیچ گریزی از آن نیست. دورانی دردناک و رنج آور که با آغوش باز باید از آن استقبال کنیم. خطر بزرگ این است که از سوگواری فرار کنیم. اینجاست که این رنج انسانی تبدیل یه یک احساس گناه، یک احساس افسردگی مزمن، یک خشم سرکوب شده و یا یک درد مزمن جسمی می شود و تمام زندگی ما را از آن ببعد تحت تاثیر قرار می دهد.

شما تنها نیستید!

سوگ و غم از دست دادن، یک احساس طبیعی برای تمام انسانهاست که در طول زندگی بارها تجربه می کنند. سوگ نهایی می ماند برای بازماندگان خودمان بعد از مرگمان! این سیر طبیعی زندگی سخت ماست. بدانیم و آگاه باشیم که زندگی همواره سخت است و همراه با درد و رنج. می توانید جستجو کنید و سایر دردمندان را پیدا کنید و پای صحبتهای آنها بنشینید. گروه هایی هم هستند که بصورت دوره ای گردهم می آیند و تنها نقطه اشتراکشان یک رنج و غم شبیه و مانند هم است. می توانید به این جمع ها بپیوندید.

به زندگی عادی برگردید

حتما کار سختی است. حتما کار طاقت فرسایی است برگشتن به روال کار و زندگی روزانه. اما خود را مجبور کنید. با زندگی و کار و روزمره ها درگیر شوید. فکر نکنید این آخرین غم شماست. به زندگی روزانه خود بازگردید ولی از صحبت در مورد حادثه ناراحت کننده با دیگران نترسید. غم و درد خود را بیان کنید و به زبان بیاورید.