وقتی عزیزی خودکشی می کند

از سخت ترین اتفاقات زندگی از دست دادن شخصی است که او را دوست می داشتید. اما سخت تر، وقتی است که آن شخص به اختیار خودش با زندگی خداحافظی کرده. اگر شما یکی از بازماندگان شخصی هستید که خودکشی کرده است بدون شک روزهای سختی را سپری کرده اید. همچنین سوالات زیادی ذهن شما را درگیر کرده است.

اولین و بزرگترین سوالی که ذهن را به خود مشغول می کند این سوال کوتاه است: «چرا؟؟»

خیلی از ما انسانهای منطقی هستیم و «باید» برای هر رویداد یک دلیل منطقی و قانع کننده بیابیم. و اگر چنین توضیح و دلیلی پیدا نکنیم بهم می ریزیم و آشفته می شویم. خودکشی یکی از آن چیزهایی است که خیلی از بازماندگان جواب قانع کننده ای برای آن نمی یابند.

جستجو کنید!

در میان وسایل شخصی فردی که خودکشی کرده است ممکن است یادداشت یا نشانه ای پیدا کنید که دلیل خودکشی او را توضیح دهد. و یا ممکن است پیش از مرگ با یکی از دوستان و نزدیکان حرفهایی عجیب و کنایه آمیز زده باشد که سرنخ هایی به شما بدهد.

خطر بزرگ!

وقتی که جواب چرای شما مشخص نشود همیشه به یک وسواس فکری ختم می شود: من مقصر بودم! کوتاهی از من بود! این بزرگترین خطری است که بازماندگان را تهدید می کند. ولی بدانید حتی اگر شما بتوانید از طریق گفتار و کردار خود شخصی را تحت تاثیر قرار دهید هیچگاه نمی توانید آزادی عمل یک شخص را صلب کنید. بزرگترین روانشناسان هم خیلی وقتها از قانع کردن یک شخص افسرده عاجز می مانند.

برای یک سوگ عظیم آماده باشید!

یک چیز را بعد از مرگ ناگهانی نزدیکانتان به ذهن بسپارید و آماده کنارآمدن با آن باشید: شما یک دوره غم و رنج و درد و ناراحتی و سوگواری در پیش رو دارید. هیچ گریزی از آن نیست. دورانی دردناک و رنج آور که با آغوش باز باید از آن استقبال کنیم. خطر بزرگ این است که از سوگواری فرار کنیم. اینجاست که این رنج انسانی تبدیل یه یک احساس گناه، یک احساس افسردگی مزمن، یک خشم سرکوب شده و یا یک درد مزمن جسمی می شود و تمام زندگی ما را از آن ببعد تحت تاثیر قرار می دهد.

شما تنها نیستید!

سوگ و غم از دست دادن، یک احساس طبیعی برای تمام انسانهاست که در طول زندگی بارها تجربه می کنند. سوگ نهایی می ماند برای بازماندگان خودمان بعد از مرگمان! این سیر طبیعی زندگی سخت ماست. بدانیم و آگاه باشیم که زندگی همواره سخت است و همراه با درد و رنج. می توانید جستجو کنید و سایر دردمندان را پیدا کنید و پای صحبتهای آنها بنشینید. گروه هایی هم هستند که بصورت دوره ای گردهم می آیند و تنها نقطه اشتراکشان یک رنج و غم شبیه و مانند هم است. می توانید به این جمع ها بپیوندید.

به زندگی عادی برگردید

حتما کار سختی است. حتما کار طاقت فرسایی است برگشتن به روال کار و زندگی روزانه. اما خود را مجبور کنید. با زندگی و کار و روزمره ها درگیر شوید. فکر نکنید این آخرین غم شماست. به زندگی روزانه خود بازگردید ولی از صحبت در مورد حادثه ناراحت کننده با دیگران نترسید. غم و درد خود را بیان کنید و به زبان بیاورید.

آزار روانی به اندازه سوءاستفاده جنسی به کودکان ضربه می زند

کودکانی که از آزار عاطفی روانی رنج می برند دچار همان پیامدهایی خواهند شد که کودکان آزار دیده جنسی و فیزیکی (physically or sexually abused) به آن دچار می شوند. جدیدترین تحقیقات انجمن روانشناسی آمریکا این موضوع را نشان داده است.

آزار روانی (Psychological abuse) شامل گستره وسیعی از بدرفتاری ها می شود که از زورگویی والدین به کودک، اعمال کنترل بیش از حد بر کودکان، تحقیر یا تهدید آنها تا ایگنور کردن و ایزوله کردن کودکان را دربرمی گیرد.

آمار تشخیص های روانی نشان می دهند در میان کسانیکه در کودکی آزار روانی دیده اند شیوع اختلالاتی مثل افسردگی، اضطراب، عزت نفس پایین، نشانه های پی تی اس دی، و اقدامات خودکشی برابر، و حتی در مواردی، بیش از کسانی است که در کودکی آزار جنسی و جسمی دیده اند.

متاسفانه باوجودیکه آزار جنسی و جسمی به خوبی شناسایی می شود ولی آزارهای روانی به سادگی قابل تشخیص و پیشگیری نیست. علاوه بر این آزار جنسی و جسمی یک تابو و نادر است ولی آزار روانی کودکان اینگونه نیست.

بسیاری از پدران و مادران به همین سادگی، بصورت روزانه طوری با فرزند خود رفتار می کنند که از تجاوز جنسی به آنها بدتر است.